1دانشجوی دکترای مدیریت بازرگانی،دانشکده مدیریت و حسابداری، دانشگاه شهید بهشتی
2دانشجوی دکترای رشته اقتصاد، دانشکده دانشکده مدیریت و اقتصاد، دانشگاه صنعتی شریف
3عضو هیئت علمی گروه علوم سیاسی و روابط بین‌الملل، دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه علامه طباطبایی
تاریخ دریافت: 18 فروردین 1400،
تاریخ بازنگری: 07 خرداد 1400،
تاریخ پذیرش: 04 اردیبهشت 1401
چکیده
کریدور اقتصادی چین-پاکستان از مهمترین مولفه‌های ابتکار یک‌کمربند-یک‌جاده به‌حساب می‌آید. پژوهش حاضر با طرح این پرسش که راهبردهای بازیگران منطقه‌ای و فرامنطقهای در قبال کریدور چین-پاکستان چیست، تلاش کرده تا با تکیه بر با تکیه بر نظریه بازی‌ها و روش پژوهش توصیفی-تحلیلی، به آن پاسخ بدهد. در پاسخ به سوال فوق، فرضیه پژوهش این است که آمریکا با همراهی کشورهای هند و پاکستان بازی منطقه‌ای را آغاز کرده که طی آن با حضور ایران در پیمان سه جانبه هند، ایران و افغانستان و همچنین حضور چین در کریدور سی‌پک ، فرصت شکل‌گیری همکاری سودمند تهران و پکن در راستای توسعه بندر چابهار از آنها گرفته‌شد. روش گرداوری داده های پژوهش نیز از طریق مطالعات کتابخانه‌ای انجام گرفته است . یافته‌های پژوهش نشان می‌دهند که آمریکا با همراهی کشورهای هند و پاکستان، بازی در منطقه شکل‌گرفته که خروجی آن ایجاد شکاف میان دو کشور ایران و چین در راستای عدم توسعه مسیرهای ترانزیتی دو طرف در بندر چابهار است. بدین منظور، ایالات متحده آمریکا بازیگردان اصلی دو اتحاد منطقه‌ای در جنوب و غرب آسیا شد. از یک طرف با چراغ سبز آمریکا، پاکستان اجازه همراهی با چین در کریدور مذکور را پیدا کرد. از طرف دیگر به منظور اطمینان از عدم تمایل ایران برای حضور چین در بندر چابهار، هندوستان به عنوان شریک راهبردی آمریکا، وارد پیمان سه‌جانبه هند-ایران-افغانستان به منظور توسعه بندر چابهار شد. در چنین شرایطی برمبنای مدل معمای زندانی در نظریه بازی‌ها بهترین گزینه پیش‌روی ایران و چین همکاری با یکدیگر در مسیر توسعه بندر چابهار ایران است
Gwadar or Chabahar: A study of the strategies of regional and Trans-regional powers
نویسندگان [English]
Ahmad Kazemi gorji1؛ reza bakhshiani2؛ majid abbasi3
1PhD student in Business Management, Faculty of Management and Accounting, Shahid Beheshti University
2PhD student in Economics, Faculty of Management and Economics, Sharif University of Technology
3Faculty Member of the Political Science and International Relations Department, Allameh Tabataba'i University Faculty of Law and Political Science
چکیده [English]
The China-Pakistan corridor is one of the most important components of the One-Belt One-Road initiative. The present study tries to answer the question of what are the strategies of regional and trans-regional actors towards the China-Pakistan corridor, relying on convergence theory and descriptive research method. Findings show that under the leadership of the United States and with the support of India and Pakistan, the game has been formed in the region, the outcome of which is to create a gap between Iran and China in order not to develop transit routes on both sides in Chabahar port. To that end, the United States became a major player in two regional alliances in South and West Asia. On the one hand, with the US green light, Pakistan was allowed to accompany China in the corridor. On the other hand, in order to ensure Iran's unwillingness for China to be present at the Chabahar port, in 2016 India, as a strategic partner of the United States, entered into the India-Iran-Afghanistan trilateral agreement to develop the Chabahar port. In order to continue this strategy, after the imposition of unilateral US sanctions against Iran, Indian investments in the port of Chabahar were exempted from this embargo. Thus, with the government of the Islamic Republic of Iran turning to China's regional rival for the development of Chabahar port in 2016, as well as China's $ 62 billion investment in the China-Pakistancorridor, the opportunity for Iran-China cooperation to develop Chabahar port was takenaway from both sides.
کلیدواژه‌ها [English]
One-Belt One-Road Initiative, China-Pakistan Economic Corridor, Regional and Trans-Regional Power Competitions, Convergance theory, Iran-China cooperation
