پیوندهای مفید
آمار
| تعداد نشریات | 31 |
| تعداد شماره‌ها | 499 |
| تعداد مقالات | 4,861 |
| تعداد مشاهده مقاله | 7,497,655 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 5,596,577 |
تاثیر 12 هفته تمرینات تداومی با شدت متوسط و تمرینات تناوبی شدید بر شاخص‌های زمان محور تغییر پذیری ضربان قلب در جوانان کم تحرک سیگاری | ||
| پژوهشنامه فیزیولوژی ورزشی کاربردی | ||
| مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده، انتشار آنلاین از تاریخ 04 شهریور 1404 | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22080/jaep.2025.29146.2224 | ||
| نویسندگان | ||
| آرمین بهمنش* 1؛ بهلول قربانیان2 | ||
| 1گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شهید مدنی آذربایجان، تبریز ایران | ||
| 2گروه فیزیولوژی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شهید مدنی آذربایجان، تبریز، ایران | ||
| تاریخ دریافت: 14 اردیبهشت 1404، تاریخ بازنگری: 07 تیر 1404، تاریخ پذیرش: 06 مرداد 1404 | ||
| چکیده | ||
| اهداف: بیماری قلبی در افراد سیگاری و کم‌تحرک زیاد است. HRV به‌عنوان شاخص عملکرد سیستم عصبی خودمختار، شناخته می‌شود. هدف پژوهش مقایسه تأثیر ۱۲ هفته تمرین تداومی با شدت متوسط و تمرین تناوبی‌شدید بر شاخص‌های زمان‌محور HRV در مردان جوان کم‌تحرک سیگاری است. روش مطالعه: مطالعه نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون–پس‌آزمون روی ۳۰ دانشجوی مرد سیگاری کم‌تحرک با فعالیت بدنی کمتر از ۹۰ دقیقه در هفته طبق پرسش‌نامه IPAQ، و مصرف حداقل ۵ نخ سیگار در روز انجام شد. آزمودنی‌ها در سه گروه هستند. میانگین شاخص توده بدنی گروه‌ها 61/16 و حداکثر اکسیژن مصرفی 3/41 میلی‌لیتر/کیلوگرم/دقیقه بود. تمرینات در ۱۲ هفته ۳۶ جلسه اجرا شد. گروه MICT دویدن روی تردمیل را با شدت۴۰–۶۵٪ HRmax برای ۳۰–۴۰ دقیقه داشتند. گروه HIIT تمرینات تناوبی شامل چرخه‌های یک دقیقه‌ای دویدن روی تردمیل با شدت ۸۵–۹۵٪ HRmax و فواصل استراحت فعال یک دقیقه‌ای با شدت ۵۵–۶۰٪ HRmax انجام دادند. حجم تمرین در دو گروه از نظر مدت زمان کل فعالیت و بار تمرینی قلبی معادل‌سازی و از پولار برای کنترل شدت‌ها استفاده شد. HRV پیش و پس از دوره تمرینی در حالت استراحت با استفاده از هولتر، ۹۰ دقیقه اندازه‌گیری شد. تحلیل آماری آزمون‌های شاپیرو–ویلک، لون و ANOVA در سطح معنا‌داری ۰.۰۵ با نرم‌افزار SPSS27 انجام شد. یافته‌ها: هر دو نوع تمرین HIIT و MICT باعث افزایش معنادار شاخص‌های زمان‌محور HRV از جمله SDNN، RMSSD،SDANN و توان کل TP نسبت به گروه کنترل شدند p<0.05. افزایش مقادیر RMSSD، SDNN و SDANN در گروه HIIT نسبت به MICT معنادارتر بود p<0.05، اما در شاخصTP، تفاوت بین گروه‌ها معنادار نبود. نتیجه‌گیری: هر دو نوع تمرین موجب افزایش HRV در جوانان کم‌تحرک سیگاری شدند. با توجه به مزیت نسبی تمرینات HIIT در برخی شاخص‌های زمان محور، این نوع تمرین می‌تواند به عنوان روشی مؤثرتر برای بهبود عملکرد قلبی–عصبی در این گروه جمعیتی مطرح شود. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| تمرین ورزشی اینتروال شدید؛ تمرین ورزشی تداومی؛ تغییر پذیری ضربان قلب؛ سیستم اتونوم قلبی؛ مردان جوان کم‌تحرک سیگاری | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| The Effect of 12 Weeks of Moderate-Intensity Continuous and High-Intensity Interval Training on Time-Domain Heart Rate Variability Indices in Inactive Young Smokers | ||
| نویسندگان [English] | ||
| Armin Behmanesh1؛ Bahloul Ghorbanian2 | ||
| 1Department of Physiology, Faculty of Education and Psychology, Shahid Madani University of Azerbaijan, Tabriz, Iran | ||
| 2Associate Professor, Department of Physiology, Faculty of Education and Psychology, Shahid Madani University of Azerbaijan, Tabriz, Iran | ||
| چکیده [English] | ||
| Abstract Objectives: Heart disease is common in inactive smokers. HRV indicates autonomic nervous system function. This study compares the effects of 12 weeks of moderate continuous vs. high-intensity interval training on time-domain HRV in young sedentary male smokers. Methods: This quasi-experimental pretest-posttest study was conducted on 30 sedentary male smoking students less than 90 minutes of weekly physical activity per IPAQ and smoking at least 5 cigarettes daily. They were divided into three groups. Average BMI was 16.61 and VO₂max was 41.3 ml/kg/min. Training lasted 12 weeks 36 sessions. MICT group ran at 40–65% HRmax for 30–40 min. HIIT group did 1-min runs at 85–95% HRmax with 1-min active rest at 55–60% HRmax. Training volume and load were equalized. Polar was used for intensity control. HRV was recorded at rest before and after training using 90-minute Holter monitoring. Data were analyzed using Shapiro–Wilk, Levene’s, and ANOVA tests at a 0.05 significance level with SPSS v27. Results: Both HIIT and MICT significantly increased time-domain HRV indices, including SDNN, RMSSD, SDANN, and total power TP, compared to the control group p < 0.05. Increases in RMSSD, SDNN, and SDANN were significantly greater in the HIIT group than in the MICT group p < 0.05, while there was no significant difference between groups in TP. Conclusion: Both types of training increased HRV in sedentary young smokers. Given the relative advantage of HIIT in certain time-domain indices, it may be considered a more effective method for improving cardiac-autonomic function in this population. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| Interval exercise, Continuous exercise, Heart rate variability, Autonomic heart system, Sedentary young male smokers | ||
| مراجع | ||
|
| ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 0 |
||