پیوندهای مفید
آمار
| تعداد نشریات | 31 |
| تعداد شماره‌ها | 520 |
| تعداد مقالات | 5,061 |
| تعداد مشاهده مقاله | 7,727,670 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 5,753,313 |
تحلیل عرفانی-هستی شناختی مفهوم تقوا از دیدگاه محی الدین ابن عربی | ||
| کاوش‌های فلسفه و دین | ||
| مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده، انتشار آنلاین از تاریخ 12 آبان 1404 | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی اصیل (Original Article) | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22080/jepr.2025.30195.1301 | ||
| نویسندگان | ||
| محمود خونمری* 1؛ عبدالحسین خسروپناه دزفولی2؛ محمد تقی فعالی3 | ||
| 1هیئت علمی گروه معارف اسلامی دانشگاه مازندران | ||
| 2عضو هیئت علمی پژوهشکده حکمت و دین پژوهی | ||
| 3عضو هیئت علمی واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسالمی، تهران، ایران | ||
| تاریخ دریافت: 19 مهر 1404، تاریخ بازنگری: 29 مهر 1404، تاریخ پذیرش: 12 آبان 1404 | ||
| چکیده | ||
| اهمیت مفهوم تقوا در مطالعات عرفانی و اخلاقی آشکار است. این مقاله با روشی توصیفی-تحلیلی و با استناد به آثار ابن عربی، نشان می‌دهد که چگونه شیخ اکبر با بازگشت به ریشه‌ی لغوی «وقایه»، مفهوم تقوا را در یک فرآیند چندمرحله‌ای و پارادوکسیکال بازتعریف می‌کند. در معنای نخست، متقی نفس خود را وقایه‌ی حق در برابر مذمومات قرار می‌دهد و حق را وقایه‌ی خود در برابر محامد می‌سازد. اما در معنای عمیق‌تر، این وقایه شدن از یک ویژگی اخلاقی به یک موضع هستی‌شناختی بدل می‌شود که در آن عبد «ظاهر» و حق «باطن» است. این فرآیند، در نهایت به انحلال فاعل متقی در شهود توحیدی می‌انجامد، که در آن «پرهیز از دیدن خود به عنوان فاعل» غایت تقوا می‌گردد. این «ترک تقوا»، نه به معنای اباحی‌گری، بلکه کمال آن از طریق فنای «منِ متقی» در فاعل حقیقی است. این تحلیل ضمن حل پارادوکس زبانیِ عاملیت، جایگاه اخلاق را در عرفان ابن عربی نه به عنوان یک «قانون» ثابت، بلکه به مثابه یک مسیر پویا از «الزام» به «ادب» و از «ادب» به «تجلی» بازتعریف می‌کند. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| تقوا؛ وقایه؛ وحدت وجود؛ پارادوکس عاملیت؛ ابن عربی | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| Mystical-Ontological Analysis of the Concept of Piety from the Perspective of Muhyiddin Ibn Arabi | ||
| نویسندگان [English] | ||
| mahmood khonamri1؛ abdolhosein khosropanahdezfuli2؛ mohammadtaghi faali3 | ||
| 1Assistant Professor of Islamic studies and theology. | ||
| 2Member of the faculty of the Institute of Wisdom and Religious Studies | ||
| 3Faculty Member, Science and Research Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran | ||
| چکیده [English] | ||
| The significance of taqwā (piety, God-consciousness) in mystical and ethical studies is well-established. Employing a descriptive-analytical method, this article demonstrates how Ibn Arabi redefines the concept of taqwā through a paradoxical, multi-stage process, beginning with a radical return to its etymological root, wiqāyah (shielding). In the primary sense, the pious individual (muttaqī) makes their self a shield for God against blame while making God their shield against praise. At a deeper level, however, this "shielding" evolves from a moral attribute into an ontological stance where the servant is the "outward" (ẓāhir) and God is the "inward" (bāṭin). This process culminates in the dissolution of the pious agent within the unitive vision (shuhūd), wherein the ultimate aim of taqwā becomes "refraining from seeing oneself as the agent." This "abandonment of taqwā" signifies not antinomianism but its very perfection, achieved through the annihilation (fanā') of the "pious self" in the True Agent. By resolving the linguistic paradox of agency, this analysis redefines the role of ethics in Ibn Arabi's mysticism, transforming it from a static "law" into a dynamic progression from "obligation" to "spiritual courtesy" (adab), and from "courtesy" to "theophany" (tajallī). | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| Taqwā, Wiqāyah, Waḥdat al-Wujūd (Unity of Being), Paradox of Agency, Ibn ʿArabī | ||
| مراجع | ||
|
| ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 31 |
||